Het huis van opa Hendrik was gevuld met een gespannen stilte, als de stilte voor een storm. Margot zat aan de grote eettafel, geflankeerd door haar zus Evelien en haar broers, Alex en Tom. Lotte zat tegenover haar, haar ogen gefixeerd op haar telefoon, en naast haar zat Ricardo, die voor het eerst bij een familiebijeenkomst aanwezig was. Margot voelde zijn hand even op haar knie, een stille steun in dit mijnenveld van oude wrok en zwijgende rivaliteit.
Evelien’s stem sneed door de stilte. “En wie is deze… Ricardo?” Ze keek hem aan, haar ogen scherp, haar glimlach zo strak dat Margot het ongemakkelijk werd. Ricardo glimlachte beleefd. “Ik ben Margot’s dansleraar,” zei hij kalm, zonder een spoor van onzekerheid. “Oh, een dansleraar,” herhaalde Evelien, de spot nauwelijks verbergend in haar stem. “Margot heeft blijkbaar nieuwe hobby’s ontwikkeld.” “Het helpt me ontspannen,” zei Margot kortaf, wetend dat Evelien dit enkel gebruikte om een steek uit te delen.
Opa Hendrik, die al die tijd stil had zitten luisteren, kuchte en nam een slok van zijn wijn. “Margot, ontspannen is goed, maar ik hoop dat je niet vergeet wie je familie is.” Zijn stem klonk zwaar, met die ondertoon van autoriteit waar niemand in de familie zich ooit aan kon onttrekken. Margot slikte en voelde een lichte druk op haar borst, maar Ricardo’s aanwezigheid gaf haar de moed om iets terug te zeggen. “Ik heb het niet zozeer over familie vergeten, opa. Ik wil alleen ook een leven buiten alles wat hier gebeurt.” Alex, die met een lege blik naar zijn glas keek, lachte schamper. “Dat zou ik ook wel willen, Margot. Weg van alles en iedereen.” Hij keek naar Evelien en grijnsde bitter. “Misschien een goed idee, he?” Evelien’s gezicht verstijfde. “Alex, als jij je zaken op orde zou hebben, hoefde je ook niet weg te vluchten. Maar ja, je hebt nooit echt iets voor elkaar gekregen, hè?” “Hou op, Evelien,” zei Margot scherp, terwijl ze naar haar zus keek. Ze voelde Ricardo’s hand opnieuw op haar knie, en zijn steun gaf haar de kracht om verder te praten. “Je hoeft Alex niet steeds aan te vallen om jezelf beter te voelen.”
Opa Hendrik sloeg met zijn hand op tafel, waardoor het bestek rinkelend op zijn bord terechtkwam. “Rustig! Ik wil geen gekibbel hier. Dit is mijn huis.” Zijn ogen bleven een moment hangen op Margot, een blik die iets vreemds in zich had, alsof hij iets wilde zeggen maar het tegenhield. Ricardo, die het schouwspel rustig had geobserveerd, sprak opeens met een kalme, maar stevige stem. “Met alle respect, Hendrik, ik denk dat er onderling veel onuitgesproken blijft. Soms kan het helpen om eerlijk naar elkaar te zijn.” “Eerlijk?” herhaalde opa Hendrik, zijn ogen tot spleetjes geknepen. “En wat zou jij daarvan weten?” Ricardo glimlachte beleefd. “Ik weet dat familie veel kracht heeft, maar ook veel schade kan veroorzaken als dingen verzwegen worden.”
Margot voelde haar hart sneller kloppen. Dit was iets waar ze zelf nooit het lef voor had gehad om te zeggen. Ze keek naar Ricardo en zag de vastberadenheid in zijn ogen. Alsof hij voelde dat hij een deur had geopend naar iets wat al lang op barsten stond. Evelien snoof. “Wat weten buitenstaanders daar nu van?” Maar Alex keek Ricardo aan, zijn ogen wat helderder dan daarvoor. “Misschien heeft hij gelijk,” zei hij zachtjes. “Misschien zijn we allemaal gewoon bang voor… iets.” Lotte keek op van haar telefoon, verbaasd over de nieuwe toon die haar oom aansloeg. “Waarvoor bang?” vroeg ze nieuwsgierig. Er viel een stilte in de kamer, en iedereen leek te zoeken naar woorden.
Margot voelde een golf van emoties door zich heen gaan: angst, nieuwsgierigheid, en misschien zelfs opluchting. Ze keek naar opa Hendrik, die zijn blik op haar richtte. Zijn ogen waren koud en afstandelijk, maar Margot zag ook iets van kwetsbaarheid, iets wat ze nog nooit eerder had opgemerkt. Bepaalde zaken blijven nu eenmaal onder de familie,” zei opa uiteindelijk met een ijzige toon. “Dat is beter voor iedereen.” Margot slikte en voelde dat haar keel droog werd. “Misschien… is dat niet zo, opa. Misschien moeten we het wel bespreekbaar maken.” Opa staarde haar aan, zijn mond in een strakke lijn. “Margot, ik waarschuw je,” zei hij zacht, maar dreigend. Ricardo’s hand kneep zacht in de hare, een stil gebaar dat haar liet weten dat hij haar steunde, wat er ook zou gebeuren. In dat moment wist Margot dat het geheim wat haar familie zo lang had verzwegen, op het punt stond om eindelijk naar boven te komen.
