Margot keek naar zichzelf in de spiegel van de dansstudio, terwijl zachte kerstverlichting in de hoek van de zaal de ruimte een warme gloed gaf. Buiten viel een dunne laag sneeuw, en de geur van dennen en kruidige glühwein vermengde zich subtiel met het parfum in de zaal. Ze droeg een strakke zwarte jurk die ze al jaren niet had aangeraakt, alsof deze avond een nieuw begin markeerde. Om haar heen stroomden stellen de dansvloer op, sommige lachend, anderen geconcentreerd, terwijl tangomuziek zachtjes uit de luidsprekers klonk.
“Is dit je eerste les?” klonk een warme stem achter haar. Margot draaide zich om en keek recht in de ogen van een man met donkere krullen en een brede glimlach. Hij leek alles te belichamen wat zij niet was: zorgeloos, charmant, onverschrokken. De man stak zijn hand uit. “Ik ben Ricardo,” zei hij met een licht Italiaans accent. “Margot,” antwoordde ze terwijl ze zijn hand schudde. Ze voelde een lichte blos op haar wangen en moest even slikken. “Ja, mijn eerste les. Heb je nog tips voor een beginner?” Ricardo’s glimlach werd breder. “Ja, laat los. Tango draait om vertrouwen en overgave.” Hij boog licht voorover en bood haar zijn hand aan. “Mag ik deze dans?”
Voordat Margot goed en wel besefte wat er gebeurde, stond ze in zijn armen, met haar hand rustend in de zijne. De muziek veranderde naar een nostalgische kersttango, en de melancholische klanken leken iets in haar los te maken. Ricardo leidde haar over de dansvloer, zijn bewegingen soepel en zeker, en langzaam maar zeker liet Margot haar spanning los. Ze was vergeten hoe het voelde om zich zo in het moment te verliezen. Hier, in de armen van deze onbekende man, leek ze even vrij te zijn van de last van haar familie en het verdriet van haar scheiding. De warme kerstverlichting en het zachte geluid van sneeuwvlokken tegen het raam maakten het moment bijna magisch.
Na de les liep Ricardo met haar mee naar buiten. De lucht was ijzig, en Margot trok haar jas wat strakker om zich heen. In de verte klonken kerstklokken, en de geur van houtrook hing in de lucht. “Je hebt het goed gedaan, Margot,” zei hij terwijl hij naast haar stond. Ze lachte nerveus. “Ik voel me net een beginner die door de dansvloer struikelt.” “Een beginner met potentie,” glimlachte hij. “Ik zie meer in je dan alleen een leerling.”
“Waarom kom je eigenlijk dansen?” Ze haalde haar schouders op. “Misschien wilde ik gewoon even iets anders, iets wat niet met mijn familie te maken heeft.” Ricardo keek haar doordringend aan. “Je familie klinkt als een uitdaging.” Margot schrok even. “Dat is nog zacht uitgedrukt,” mompelde ze. Ze voelde zich opeens op haar gemak bij hem, alsof ze kon zeggen wat ze al die tijd verborgen had gehouden. “Mijn opa is… een man die graag de touwtjes in handen heeft. En mijn broer… nou, hij is een beetje de verloren ziel van de familie.” “Verloren zielen kunnen vaak het meest verborgen geheim met zich meedragen,” zei Ricardo bedachtzaam. Zijn woorden leken iets in haar te raken, alsof hij wist wat zij zelf nog niet helemaal doorgrond had.
Ze keek hem aan, gefascineerd door zijn wijsheid en de manier waarop hij haar leek te begrijpen. “Denk je dat mensen ooit echt vrij kunnen zijn van hun familie?” Ricardo leunde iets dichter naar haar toe en glimlachte zachtjes. “Ja, maar soms moet je door het verleden heen dansen om echt los te kunnen laten.” Zijn woorden bleven in haar hoofd rondspoken terwijl ze naar huis reed. Het maanlicht weerkaatste op de sneeuw, en de huizen langs de straat waren versierd met twinkelende kerstverlichting. Het gaf haar een vreemd gevoel van hoop, alsof de feestdagen dit jaar iets meer zouden brengen dan de gebruikelijke verplichtingen en herinneringen. Misschien zou ze hem beter moeten leren kennen, deze intrigerende man die haar op de dansvloer uitdaagde, maar tegelijkertijd iets in haar wakker maakte.
Thuisgekomen vond ze Lotte op de bank, verdiept in haar telefoon. De kerstboom stond gedimd te twinkelen in de hoek van de kamer. Haar dochter wierp haar een korte blik toe. “Hoe was het?” “Goed,” antwoordde Margot, een glimlach niet onderdrukkend. “Heel goed.” “Waarom lach je zo? Heb je soms een nieuwe vriend?” plaagde Lotte, terwijl ze haar ogen nauwelijks van haar scherm haalde. “Misschien,” grapte Margot, hoewel er een vleugje waarheid in haar stem klonk. Die nacht lag ze lang wakker, starend naar het plafond, terwijl Ricardo’s woorden in haar hoofd rondspookten. Misschien was het tijd om haar verleden onder ogen te zien. Misschien was het tijd om eindelijk de geheimen van haar familie te ontrafelen.
