Al vanaf begin dit jaar ervaar ik dat ik in een overgangsfase zit. Ik kreeg wat fysieke klachten en voelde me regelmatig behoorlijk duizelig. Ik moest zelfs naar de spoedeisende hulp. Het voelde een beetje alsof ik mijn oriëntatie kwijt was en in een bootje midden op zee zat. Ik voelde me zeeziek op het vaste land. Heel bijzonder. Gelukkig vertrouw ik erop dat mijn lieve lijf precies weet wat ik nodig heb en mij stuurt. Dus kon ik me overgeven aan de situatie en heb ik tijd genomen voor rust en inkeer.
Onze ziel wijst ons fysieke lichaam en onze geest de weg, zodra we leren luisteren. Zo wijzen de aarde, de planeten en kosmische energie ons collectief de weg. Zo boven, zo beneden. Zo buiten, zo binnen.
Zoals het fysieke lichaam perfect functioneert en alle organen, celdelingen, stofwisselingsprocessen enzovoort op elkaar zijn afgestemd en met elkaar verbonden zijn, zo zijn ook wij als aarde, mensheid, natuur, planten- en dierenwereld, elementen en planeten met elkaar verbonden en afgestemd. Het is één groot World Wide Web… niets en niemand staat op zichzelf.
Omdat ik me verbonden voel met alles en iedereen, weet ik dat ik niet de enige ben die dit ervaart. Wat we collectief ervaren, is totale chaos, die veel oude pijn oproept – vooral ook diepgewortelde angsten voor oorlog, honger, buitensluiting, vervolging, verraad enzovoort. Alle velden waar we vaak mee werken in familieopstellingen worden aangeraakt. Sommige onbegrijpelijke angstgevoelens of verwarring kunnen ook uit het familiesysteem komen, zoals jullie hebben kunnen lezen in deze uitgave van Familieband.Neptunus – het wordt nooit meer zoals het was…
We staan met z’n allen op een belangrijk kantelpunt. Neptunus, de planeet van mystiek, dromen, inspiratie, maar ook van illusies, projecties, vluchtgedrag en verdwaling, staat op het punt het eigen waterteken Vissen te verlaten. Daar heeft hij de afgelopen 12 à 13 jaar in gelopen. Nu stapt hij het vurige teken Ram binnen. En dat is voelbaar. In onze lichamen, in onze relaties, in het collectief.
Wanneer een planeet in de laatste graden van een teken staat – en al helemaal als het zijn eigen teken is, waarin zijn energie volledig tot uitdrukking komt – kan het lijken alsof alles van de afgelopen jaren nog één keer in het groot voorbij komt, voordat het kan verdwijnen.
Nu is het ook het einde van een cyclus. Vissen is het laatste teken van de dierenriem en daarmee is Neptunus’ cyclus door alle tekens, die 165 jaar duurt, afgerond. Alles wat er in die 165 jaar is gebeurd, komt nog even langs…
De mist optrekken
Wanneer een planeet de laatste graden van een teken doorloopt, wordt de energie vaak nog intenser. Alsof ze zich in haar uiterste kracht nog even wil tonen. Dat zien we nu bij Neptunus. We zitten in de nevelzone. Alles wat geen bedding heeft in waarheid, zakt langzaam door de illusie heen. We realiseren ons dat sommige dromen bedrog zijn. We zien het om ons heen: verwarring, wantrouwen, het uiteenvallen van structuren, verlies van richting. In spirituele zin voelen velen zich verlaten of verdwaald. In religie zien we een opleving van fundamentalisme – een krampachtig houvast aan wat was, aan dogma’s die veiligheid suggereren maar de ziel geen ruimte bieden.
Doordat niet alleen de cyclus van Neptunus door Vissen ten einde loopt, maar ook die van 165 jaar, is de chaos en verwarring extra groot.
Even een korte terugblik: 1856 – oorlog in de Krim. 1860 – afschaffing van de slavernij… Burgeroorlog in Amerika, opiumoorlogen, de aanleg van spoorwegen wereldwijd, de goldrush, uitvinding van de telegraaf, stromend water, de eerste auto’s… Wat ik hiermee wil laten zien is dat veel problemen van nu er toen ook al waren. Oorlog in de Krim, polarisatie… het zijn patronen. De situaties van toen herhalen zich. Hetzelfde script, met andere toneelspelers en een ander decor. Net zoals patronen in families zich blijven herhalen als we niet de lessen leren en niet erkennen wat er is.
The only way out is the way in.
We leren de lessen van Neptunus vooral in relaties. Als we zijn energie begrijpen en uitkristalliseren, schenkt hij ons de gave van onvoorwaardelijke liefde. Maar daarvoor moeten we wel de verwarrende weg naar waarheid bewandelen. Door ons bewust te worden van alle Nep-tunes op ons pad: alles wat we buiten onszelf leggen, anderen de schuld geven, denken in slachtoffer en dader, buitensluiten, beter denken te weten, bemoeienis, bondjes maken, polarisatie… In het klein, in ons privéleven, en in het groot, in het collectief. Daarmee lossen we niets op.
We mogen terug naar de bron. Neptunus is de god van de zee. Door water is er leven ontstaan op aarde. Zonder water geen leven – het is de bron van ons bestaan. De zee staat symbool voor de diepe wateren van onze ziel, onze emoties, ons onbewuste, wat onder water ligt en verborgen is. We mogen “god” worden over onze eigen zielenroerselen, onze emoties reguleren door ons bewust te worden van waar ze vandaan komen.
En toch… iets nieuws komt eraan
Neptunus maakt nu zijn eerste stappen in het vurige teken Ram – een enorme shift. Van het laatste teken naar het eerste. Van collectieve verstilling naar individueel ontwaken. Alsof we na een lange droom onze ogen openen, ons uitrekken en ons afvragen: “Waar ben ik eigenlijk? Wat wil ík?”
Ram is het teken van het nieuwe, het oorspronkelijke, het eerste vonkje leven. Een vurige energie, die de realistische droom van Neptunus vorm wil geven – maar dan van binnenuit. De spirituele zoektocht naar jezelf zal steeds minder afhankelijk worden van goeroes, tradities of systemen. Het nieuwe bewustzijn gaat over belichaming. Over leven vanuit je ziel, je essentie, wie je werkelijk bent, in het hier en nu, in verbinding met je lichaam, de aarde en de ander. Niet als projectie van buiten naar binnen, maar als actie van binnen naar buiten. Niet als vlucht, maar als aanwezigheid.
Blauwe regen
Terwijl ik dit schrijf, kijk ik naar onze blauwe regen die voor het eerst in bloei staat. Vorig jaar geplant, en nu pas laat ze haar bloemen zien. Wat een symboliek. Blauwe regen is een klimplant – ze zoekt steun, windt zich omhoog langs dat wat stevigheid biedt. Maar haar bloei is spectaculair, zacht geurend, bijna sprookjesachtig. Ze bloeit alleen als de wortels goed verankerd zijn.
Wat een prachtige metafoor voor deze tijd. We mogen onze wortels weer voelen. In onze familie, in de aarde, in ons lichaam. En van daaruit klimmen, draaien, zoeken – niet naar perfectie, maar naar expressie. Naar wie wij zijn. In ons eigen tempo. Met onze eigen kleur.
De wedergeboorte van het geloof
Vorige week was het Pasen. Het feest van dood en wedergeboorte. Jezus – symbool voor onvoorwaardelijke liefde – wordt gekruisigd, niet om te sterven, maar om opnieuw geboren te worden. In die zin lijkt de overgang van Neptunus ook op een collectieve wedergeboorte. Een oude droom sterft. Een spirituele houding gebaseerd op “weg van de wereld” loopt ten einde. Een nieuwe vorm van spiritualiteit wordt geboren – niet in afzondering, maar midden in het leven. In de relatie met de ander, in het omgaan met geld, met je lichaam, met de planeet.
We mogen afscheid nemen van het idee dat spiritualiteit iets verhevens is. Het is nu iets wat we dóén. In elke keuze. In elk woord. In hoe we voor onszelf zorgen. Hoe we werken. Hoe we met onze kinderen spreken. Hoe we onze woede uiten. Hoe we onze grenzen aangeven. Neptunus in Ram zal ons leren dat liefde actie is. Dat compassie niet passief is, maar juist het vuur aanwakkert.
Vertrouwen
Dus lieve mensen, als je je deze dagen verward voelt, als alles even op losse schroeven staat, weet dan: je bent niet de enige. We zitten in een groot overgangsveld. De mist trekt op. Heb geduld – zoals bij opstellingen – en laat het veld de waarheid tonen wanneer het er klaar voor is, niet eerder. Durf te wachten… en het zal zich ontvouwen.
Vertrouw erop dat ook dit voorbijgaat, en dat uiteindelijk alles liefde is. Onvoorwaardelijke liefde, die stroomt en haar weg terugvindt naar de bron. Zoals regendruppels hun weg vinden naar de oceaan via rivieren en beekjes, onderweg de planten, bomen en aarde bevruchten, mens en dier voorzien van drinkwater – en zo vruchtbaarheid en leven in stand houden.
Uiteindelijk zul je zien dat elk trauma – persoonlijk of collectief – wanneer het erkend is en we ervan leren, vruchtbare mest is waardoor de mens kan groeien en bloeien.
Nu kun je het misschien nog niet zien. Maar vertrouw erop dat elke gedachte, beweging of emotie die jij hebt, invloed heeft op de loop van de rivier – en op de wereld.
Zoals je nu nog niet kunt zien hoe de zaadjes die je gezaaid hebt zullen uitkomen, of de bollen die je geplant hebt zullen bloeien, zo zal ook pas later zichtbaar worden wat jouw ontwikkelingsweg je heeft gebracht.
Wat zichtbaar wordt, zal misschien even overweldigend zijn – maar het is van jou. Van jou alleen.
En van daaruit zullen nieuwe vormen ontstaan. Nieuwe rituelen. Nieuwe spiritualiteit. Niet gebaseerd op het verleden, maar geboren uit wie jij bent. Niet vanuit ego, maar vanuit je pure zelf.
Kom thuis bij jezelf. Terug naar de bron.
Luister goed naar je lichaam. Naar je dromen. Naar de fluistering van de natuur.
En als je, net als ik, de blauwe regen in bloei ziet komen, weet dan: alles komt op zijn tijd.
Alles is er al. Het wacht alleen op jouw stap.
Met liefde,
Yvonne
