Suzanne vertelt. Ik herinner me nog goed hoe ik jarenlang met een leegte in mijn hart leefde, een onuitgesproken pijn. Na het lezen van een boekje over trauma’s ging ik nadenken over mijn verleden. Al snel kwam ik uit bij mijn vader. De relatie met hem was altijd complex geweest: afstandelijk, gevuld met onvervulde verwachtingen en momenten van teleurstelling. Het voelde alsof er een onzichtbare scheur in mij zat die ik nooit had kunnen dichten. Totdat ik in aanraking kwam met systemisch werk, wat mijn leven op een onverwachte en diepe manier zou veranderen.
Gevangen in een systeem
Aan het begin van de workshop begonnen we met het bekijken van de foto van je vader. Bij mij riep dat geen prettige gevoelens op. Niet zo vreemd, want daarom deed ik ook die workshop. Tijdens een opstelling stelde ik mijn vader op en ook de generaties ervoor. Ik was verbaasd hoe de dynamiek in de opstelling oude patronen en onverwerkte emoties naar boven bracht. Plotseling zag ik mijn vader niet langer alleen als de man die me had gekwetst, maar als een mens die ook gewond was geraakt door zijn eigen geschiedenis. Het besef dat hij gevangen zat in een systeem vol pijn en onverwerkte verhalen, opende mijn ogen. Ik voelde een mengeling van verdriet, begrip en uiteindelijk compassie.
Complexe lagen
Langzaam begon ik te doorgronden hoe deze oude patronen mijn eigen leven beïnvloeden. De pijn die ik ervaarde was niet enkel van hem afkomstig, maar een weerspiegeling van een systeem waarin generaties vastzaten in oude verhalen en onbewuste herhalende patronen. Ik leerde dat mijn vaderwond deel uitmaakte van een grotere erfenis, en dat de sleutel tot heling lag in het erkennen en integreren van deze complexe lagen. Tijdens de workshop liet ik ruimte voor alle gevoelens, zonder oordeel, en ontdekte ik dat ik de mogelijkheid had om mijn verhalen over mijn vader los te laten. .
Begrip en acceptatie
Stap voor stap ging ik in gesprek met de delen van mezelf die altijd de pijn hadden gedragen. Ik nodigde mijn vader in mijn verbeelding uit en sprak hem toe, niet om wrok los te laten, maar om begrip en acceptatie te vinden. In de opstellingen zag ik hoe de energie van de vaderwond zich door de generaties heen had verspreid en leerde ik hoe ik deze energie kon transformeren. Ik ontdekte dat ik mezelf kon bevrijden door te erkennen dat zijn tekortkomingen en mijn pijn onlosmakelijk verbonden waren met een groter verhaal van menselijke kwetsbaarheid en groei. Aan het einde van de dag moest je de foto van je vader opnieuw bekijken. Het was wonderlijk, want het leek alsof ik echt een andere man zag met iets van vrolijkheid in zijn ogen. Zelfs de harde trek om zijn mond leek weg te zijn. Het was een mooi begin van de transformatie die ik vervolgens heb doorgemaakt.
