Zoals iedereen heb ik ook wel eens een crisis in mijn relatie gehad. Niet leuk, en soms ook heel lastig, zeker als er kinderen zijn, maar tegelijkertijd ook heel goed en gezond. Zo’n crisis is een kans om te groeien in je persoonlijkheid en om weer een stapje verder te gaan met jezelf en met elkaar. Ja natuurlijk hoop je altijd op een relatie, die er altijd voor je is, waar nooit problemen of conflicten zijn, die altijd liefdevol is, die zo romantisch en hartstochtelijk blijft tot aan je sterfbed. Maar voor zover ik weet bestaan die helaas niet.
Ik hoor vaak van mensen die al een tijd alleen zijn dat ze wel heel graag een relatie zouden willen, maar dan moet hij of zij wel aan allerlei voorwaarden voldoen. Hij/zij moet goed kunnen luisteren en kunnen praten, klaar zijn met het opruimen van zijn/haar persoonlijke problemen, een leuke baan hebben, zijn/haar leven op de rails hebben, er goed uit zien, niet roken, gezond eten, niet teveel drinken, sportief, spiritueel zijn, het liefst een tweelingziel want dat is het helemaal! Zo kunnen we nog wel even doorgaan. De lijst is tegenwoordig erg lang.
Daarnaast valt het me op dat veel mensen ook bijna bang zijn om een volgende relatie aan te gaan. Ik ben al zo erg gekwetst dat wil ik nooit meer! Nou dan blijf ik liever alleen hoor ik vaak. Jammer, want als er nou iets is wat je helpt om inzicht te krijgen in jezelf is het wel een intieme relatie. Wat ik in de tussentijd, door schade en schande geleerd heb, is dat alle relaties die ik gehad heb er zijn geweest om mij dichter bij mijzelf te brengen. Dat als ik me gekwetst voelde, dat niets te maken had met de persoon die me kwetste, maar dat die persoon een pijn bij mij omhoog bracht die er al heel lang zat. Die ander heeft me eigenlijk alleen maar geholpen om me daarvan bewust te worden en heeft mij de mogelijkheid gegeven om dat stuk te helen. Maar dat weet ik NU! Na heel veel praat therapieën, boeken lezen en nog heel veel andere dingen die mij niet verder konden helpen. Het issue werd maar niet opgelost.
Uiteindelijk kwam ik er door het opstellingenwerk van Hellinger achter dat ik steeds mijn relatie met mijn ouders aan het herhalen was en de pijn die ik daar had ervaren niet onder ogen wilde/kon zien. Ik projecteerde dat in mijn relaties en ging daarmee de confrontatie met mezelf uit de weg. Door mijn ouders op te stellen werd mij duidelijk wat er gebeurde. Het kleine meisje in mij voelde zich afgewezen, niet goed genoeg, buitengesloten, niet de moeite waard. Ik zocht nog steeds in de buitenwereld naar de perfecte vader en moeder. En waar kon ik dat beter doen dan in intieme relaties. Na een aantal opstellingen werd het heel duidelijk dat mijn partner niets met mijn pijn te maken had! Ik kon mijn ouders niet accepteren hoe ze waren, ze hadden anders moeten zijn, mij meer aandacht moeten geven enz. Door de opstellingen kon ik ze accepteren zoals ze waren. Toen ik die innerlijke beweging kon maken, ging de liefde eindelijk stromen. Doo rmijn ouders te accepteren kon ik ook mezelf accepteren. Ik kon mezelf weer toestaan om van ze te houden en zag dat ze ongelofelijk veel van mij gehouden hebben, wat er ook gebeurd was, het was goed. Ik kon ook zien dat ik het patroon van mijn moeder herhaalde en zij van haar moeder. Wonderlijk toch dat verborgen familie dynamieken zo’n invloed op je leven kunnen hebben. En dat is zo mooi en krachtig van het werken met familieopstellingen, dat de liefde weer kan gaan stromen. Dus heb je crisis of problemen in je relatie? Gun je zelf en je geliefde een opstelling om inzicht te krijgen in de verborgen familiepatronen in jou systeem, ik weet zeker dat je dat geeft wat je nodig hebt. Heb je zin om zelf ook dit mooie werk te gaan doen?
